Mooiste truck van Nederland

Details

Created on Tuesday, 30 July 2013 02:29

Written by Jan Jaap

Nee dat klopt, dat heeft inderdaad niets met onze reis van doen.
Toch wilde ik er wat over schrijven omdat ik er voor het eerst sinds jaren niet bij ben (25??) en het mij toch nog steeds wel heel veel boeit, vooral als er natuurlijk een vrachtwagen van een buddy wint, zondagmorgen toen wij wakker werden was de uitslag net bekend, kippenvel hoor kan er niks aan doen, je leeft met die mannen mee die er een jaar naar toe werken.
Mijn grote neef Hein zat dit jaar in de jury en het is gebleken dat iedereen zich daar volgens mij wel in kon vinden, natuurlijk is nooit iedereen blij in een verkiezing helaas.
Terwijl ik dit schrijf zit ik even te tellen, chauffeur Bart Sluijs heeft de mooiste truck van Nederland, hij woont in de Gemeente Lopik en volgens mij is hij de 5e Lopiker die de Mooiste Truck van Nederland heeft! Van harte gefeliciteerd Bart en de gehele familie Weeda natuurlijk!

Volgend weekend is de Truckshow der truckshows in Lopik, Nog Harder! ik volg dit via internet en Facebook en lees dan dat de eerste Noren en Grieken alweer bijna op weg zijn, supergaaf maar helaas ben ik hier ook voor de eerste keer niet bij, ik wens al mijn vrienden en vrijwilligers daar veel succes met het regelen en organiseren van alles.

Jullie hebben in onderstaand stukje gelezen dat ik me ook een lam armpje heb gepoetst en dat dat ruimschoots is beloond tot nu toe, volgende week hebben we vanaf Rodeo du Camion een live verbinding met Lopik als het goed is, dus ga naar Nog Harder om mij te zien haha!

Ontario deel II

Details

Created on Tuesday, 30 July 2013 02:10

Written by Larissa

Het is een jaar van extreme weersomstandigheden. Niet alleen in Nederland, maar ook in Canada. Toen we net in Nova Scotia waren, zo’n drie maanden geleden, kregen we te horen dat het te koud was voor de tijd van het jaar. In New Brunswick was het te nat en in Ontario te warm. Want ook hier hadden we vorige week een hittegolf. Ruim een week was het overdag 35 graden (gevoelstemperatuur 44 ivm luchtvochtigheid) en ’s nachts werd het niet koeler dan 29 graden. Onze airco in het slaapgedeelte overzag het niet meer en kon het niet meer terugkoelen. Toen we in die week in het restaurant van het motel naast onze camping gingen eten, vonden we de airco daar zo’n verademing dat we er een nachtje gebleven zijn.

Het was heerlijk koel, maar we konden toch niet lang zonder ons eigen huisje. Dus JJ op jacht naar een airco. Het ziet er misschien niet zo mooi uit, een airco uit het raam, maar hij doet het super en het wordt binnen lekker koel.

Als je naar Canada gaat, hoop je toch dat je ooit een beer of een moose tegenkomt. Niet vlak naast je picknicktafel of op de grill van de truck. Maar gewoon op een leuke foto afstand. Nou, dat is ons nog niet gelukt. Dus wij naar een Safaripark, een soort Beekse Bergen, om toch nog wat wildlife te spotten. Niet alleen de leeuwen, de baby aapjes en de badende olifanten, maar ook het grote waterpark maakte deze dag tot een groot succes.

Later die week bleek dat we toch meer wildlife om ons heen hadden op de camping dan in eerste instantie gedacht. Toen JJ ’s ochtends een enorme schreeuw gaf. “What the… heeft er aan mijn trailer geknaagd!” Dat bleken dus wasberen (racoons) geweest te zijn. Ik zei nog: “O, van die schattige beestjes”. Hou het er maar op dat het de verkeerde opmerking op het verkeerde moment was. En toen ik een paar dagen later zei dat JJ wel even op zijn vouwfiets van het motel naar de camping kon fietsen om iets te halen, werd me dat ook al niet in dank afgenomen. Na 20 minuten stond JJ alweer briesend voor mijn neus. Met zonsondergang op een smal bospaadje met allemaal vliegende reuze-insecten langs zijn hoofd en loerende ogen vanuit het bos en dan blijkt ook het hek naar de camping nog gesloten te zijn! Hij had toch gewoon met de auto kunnen gaan! En dat ging ‘ie dan nu ook maar doen, want hij moest toch die spullen hebben, hè?! Weg was hij weer. En die loerende ogen bleken bij navraag hyena’s te zijn geweest….

In 2006 hadden we ze ook al een keer bewonderd, maar ze blijven indrukwekkend: Niagara Falls. Ook leuk dat we er dit keer met onze eigen auto heen zijn gereden.

Op de terugweg hebben we een bezoekje gebracht aan Wim en Rini Straver. Rini is een nicht van mijn schoonmoeder. Zij is zo’n 40 jaar geleden naar Canada verhuisd. We werden heel gastvrij ontvangen. Uitgebreid kennisgemaakt en heerlijk gegeten. Dat ze ook nog Lego en heel veel auto’s in huis hadden, vonden Vico en Levi helemaal leuk. Heel bijzonder dat je je bij mensen die je niet kent, zo thuis kunt voelen.

Verder heeft JJ de afgelopen twee weken nog de nodige autoshows bezocht en hebben we plaatsjes in de omgeving verkend. Na een maand begint het zuiden van Ontario al een beetje bekend te worden. We hebben al bijna 7000 kilometer gereden met de Benz. Hij heeft deze maand niet meer in de trailer gestaan. Als we kleine afstanden afleggen met de truck, rij ik alvast vooruit met de auto. Morgen mag hij weer in de trailer als we 4 uur naar het noorden gaan rijden.

Dit weekend hebben we de Fergus Truckshow bezocht. Wederom een leuke show met weer veel aardige belangstellenden. En nog veel meer ex-hollanders dan de vorige keer.

In Fergus was ook een Hollands winkeltje. Toch even gekeken met de jongens en natuurlijk hagelslag, beschuit en drop gekocht. Ze hadden zelfs rookvlees volgens Hollands recept. Dat was natuurlijk de volgende dag alweer op. Er zijn maar weinig dingen die ik mis, maar rookvlees staat met stip bovenaan.

Goed tot zover mijn verslaving. Het ging natuurlijk om de show en om de prijsuitreiking. Niet dat we daar iets van verwachtten. Er waren zoveel mooie en bijzondere trucks. Wij zijn toch maar een vreemde eend. Dus daar zaten we in het zonnetje te klappen voor alle prijswinnaars uit andere categorieën en toen kwam onze categorie. Eerst de tweede plaats en daarna had de meneer die de prijzen uitreikte even overleg met de andere mensen van de organisatie. Ik dacht al: “dat zou best eens over JJ kunnen gaan, hij overlegt hoe hij Verweij moet uitspreken”. En ja hoor: “First place: JJ Verweij!”. Wij natuurlijk helemaal blij. Daarna volgende nog een aantal categorieën. Vico wilde graag weg, want hij had dorst. Ik legde hem uit dat je niet weg kunt lopen als je een prijs gewonnen hebt. Het is ook leuk voor de andere prijswinnaars als je voor hen klapt. En toen bleek dat er ook nog een “Winner of the Show” was, bepaald door de vakjury. Ja, hoor, die ging ook naar JJ! En luid applaus van de andere deelnemers. Waarop Vico zegt: “hoe meer prijzen we krijgen, hoe minder dorst ik krijg!”.

Daarna werd JJ nog uitgebreid gefeliciteerd door de aanwezige truckers. En ik kreeg nog een fles wijn uit eigen wijngaard van de voorzitter van de jury “to celebrate our victory”.

Toen was ik toch wel even trots op mijn man.

Nou, niet alleen toen hoor. JJ is in het wild veel handiger dan thuis. Waar hij thuis bij het kleinste klusje (lees: schilderij ophangen) gelijk naar zijn mobiel grijpt om iemand daarvoor in te schakelen, pakt hij hier met enthousiasme (en vaak met succes) alles beet. Hij wordt zelfs gezien als dé Handige Harrie van de camping. Of hij even mee wil kijken naar wateraansluiting, of hij weet waarom de slide-outs van 5th wheel niet ingaan, of hij een koppelingetje heeft. En ja hoor, hij fikst het ook nog voor die mensen.

Hij maakt ook met iedereen enthousiast een praatje. Legt voor de 1000^ste keer uit, hoe die truck hier is gekomen en beantwoord onvermoeid alle andere vragen die men heeft. Ik duik meestal na een “Hello, how are you? Take care” weg in de camper, achter mijn boek of achter de kids. JJ is de expert in de praatje-pot-gesprekken. Doe ik uit zelfbescherming, hoor. Ik kan natuurlijk niet 24/7 net zo vriendelijk zijn als die Canadezen. Zit gewoon niet in me. Zo ben ik niet grootgebracht. Ik moet gewoon op zijn tijd even lekker cynisch zijn, maar daar krijg ik hier de kans niet voor. Kan het natuurlijk niet over mijn hart verkrijgen als iemand zo enthousiast is om dan te zeggen: “With a ship off course, what do you think! Yes, it only takes eleven days, we don’t live in the Stone Age anymore!” Nee, niet lief, dat weet ik. Doe ik dan ook niet. Die persoon kan ook niet weten dat deze vraag zo’n 5 keer per dag wordt gesteld en dat ik uit Schiedam kom.

Gelukkig voor die persoon hebben we JJ, die graag verteld dat de overtocht maar elf dagen in beslag neemt, wat het kost etc etc. En dan heb ik mijn boek al bijna uit.

Niet alleen JJ overtreft zichzelf deze reis, maar ook Vico. Op de camping in Cookstown heeft hij een Nederlands vriendinnetje: Grace. Hij vindt het fantastisch om weer eens uitgebreid Nederlans te spreken met een leeftijdsgenootje, het is dan ook Grace voor en Grace na. Maar hij heeft ook een Canadees vriendje: Ashton.

Als wij Vico vragen om iets in het Engels te zeggen, lacht hij het meestal weg of praat hij erover heen. Ik ging er dus vanuit dat hij er nog niet zo veel van opgestoken had. Totdat hij Ashton even een rondleiding gaf door onze camper en ik op een afstandje meeluisterde. “Look, Ashton, here my father drives the car in. My brother sleeps her and this is my bed. Here’s the shower and the toilet……”

Zo trots ben ik dan op dat kleine mannetje!

Morgen vertrekken we naar een camping in Sturgeon Falls, Ontario. En van daaruit gaan we donderdag naar ‘Rodeo du Camion’ in Notre-Dame-du-Nord in Quebec.

De truckshow der truckshows zegt men. En gelukkig voorlopig de laatste (Ja, kom op Guid, zoooo leuk zijn ze ook weer niet dat ik er elke week heen wil).

Daarna gaan we weer meer reizen, zo’n 3400 kilometer naar Vancouver. 

JJ op pad

Details

Created on Thursday, 18 July 2013 03:26

Written by Jan Jaap

Mij horen jullie niet zo vaak via een geschreven stukje, FB gaat nog net (tot 3 zinnen) maar dan houdt het normaal wel op, vandaag had ik echter even inspiratie maar weet natuurlijk nog niet hoe dit af gaat lopen..

Jullie hebben onze reis reeds gevolgd en weten dat ik aardig wat kennissen heb opgebouwd in het truckwereldje hier, het is niet te geloven hoe toegankelijk iedereen is en hoe simpel het kan zijn.
Voorbeeld:
Een week of 5/6 geleden ging ik naar de Atlantic Truckshow in Moncton, hiervoor zocht ik een wasplaats want de auto was flink smerig, ik wat rondgekeken en via via kwam ik bij Never enuf Chrome terecht (ja enuf schrijf ik goed) toen ik me daar een half dagje aan het uitleven was kwamen er een paar heren naar mij toe die erg geinteresseerd waren in de truck en in mij, het bleken de 2 verkoopdirecteuren van East Coast International te zijn, ohw zeg ik, mijn oom heeft oude Internationals en gelijk wat foto's laten zien. You have to get to Tackaberry zei die meneer> emailadressen uitgewisseld en de andere dag had ik al een mail terug van Kevin Tackaberry dat ik welkom was.
Na een afspraak gemaakt te hebben ben ik daar een dag rondgeleid door de 13 loodsen waar ruim 280 gerestaureerde trucks staan (en 200 sneeuwscooters, 20 Cadilacs, 5 Corvette's, enz, enz) jullie hebben de foto's kunnen zien, hier even een foto van mij en George Tackaberry:

Later die week gingen we naar de Clifford Truckshow, daar was Charly Tackaberry (nu ook FB vriend..), George zijn vader en Vernon Erb, ook een International Trucks verzamelaar, het bleek voor mij dat het zeer goede kennissen waren en zaten daar samen op een golfkart in vorm van een Cadilac, ik maakte daar even een foto van die jullie straks zien.
George zei toen tegen Vernon; "i show you that cabover from Sweden" en beide heren kwamen even kijken, serieus geinteresseerd in alles wat we deden en niet deden..
Kaartjes uitgewisseld en ik was ook welkom om een keer bij Erb te komen kijken.
En dat was vandaag:
Zaterdag gebeld wanneer het uitkwam en woensdag zou het wel passen (de man is 78 maar zeer druk bezet) vanmorgen vertrokken naar New Hamburg maar was eigenlijk te vroeg, ik dacht ik rij even over Woodstock want daar zit Legacy Express en die heeft ook Scania's gehad, puur op de gok.
Ik kom aan in Woodstock, rij over de yard, bekijk wat auto's en vraag aan een monteur of ze nog Scania's hebben, no, we used to have them but ask for Ton there..
Loop ik daar de directeur tegen het lijf, Ton van den Heuvel uit (ex) Gameren, hierheen vertrokken in '95 en nu eigenaar van 39 trucks en 90 trailers, tevens eigenaar van farm op 2500 acres, fouragehandelaar plus loonwerker pfff.. niet stilgezeten Ton, een heel leuk gesprek over Canada en NL plus gelijk een rondleiding over het bedrijf. (waar was ik??) oja, onderweg naar ERB.
Aangekomen bij Erb, kwam Vernon Erb me buiten al tegemoet, hij verwachte me dus, moesten nog even een wals laden voor de farm van zijn zoon Wendel en toen rondleiding op zijn bedrijf in New Hamburg maar zitten ook nog op 10 andere plekken in Canada en de USA, reeds 600 eigen wagens, meer dan 1000 trailers, rond de 110 eigen rijders, koelhuizen enz.. allemaal koel en vries transport.
Hij vertelde tijdens de rondleiding dat hij maandag en dinsdag niet kon omdat er een bustour was met ruim 30 gepensioneerde chauffeurs van Erb naar de thousand islands en ook naar Tackaberry in Athens.
Dit was erg leuk geweest en goed geregeld, toen we bij zijn collectie waren om te kijken naar de circa 50 voertuigen vroeg hij mij of ik soms een foto had gemaakt op de Clifford Truckshow van hem en Tackaberry, ik zeg ja dat klopt, die kan ik u nog sturen, dat hoeft niet zegt ie, kijk hier eens;

Ik zeg, ja dat is mijn foto, Vernon; die kregen wij gisteren allemaal als cadeautje voor het bezoek aan de Tackaberry Collection! Dat is toch gaaf of wat?
Wat blijkt nu, ik heb die foto bij Charlie op zijn FB pagina geplaatst als aardigheidje, hij heeft daar dus gewoon 30 plaquettes van hout van laten maken voor het ex Erb personeel, tijdens het uitreiken gisteren hebben ze dus uitgebreid gepraat over that Dutch guy with his car in the back die deze foto zou hebben genomen. 

Leuke bijkomstigheid is misschien; George Tackaberry bestond in 2011 50 jaar en werkt met 2 zoons in de zaak, Vernon Erb bestond in 2009 50 jaar en werkt met 2 zoons in de zaak, Piet Verweij bestond in 2011 50 jaar en werkt met 2 zoons in de zaak, alle 3 een mooie verzameling International Trucks,
En ik ken ze alle drie...