130329-3124Welkom op ons blog. Wij, Jan Jaap, Larissa, Vico en Levi gaan vanaf mei door Noord-Amerika reizen met de Scania en onze, tot camper omgebouwde, trailer. Via deze site en onze facebook pagina kunnen jullie onze belevenissen volgen. Alvast veel leesplezier.

Ons nieuwe leven

Een gemiddelde dag uit ons nieuwe leven.

Vanochtend zijn we voor ons doen heel laat opgestaan. Levi maakte ons om half acht wakker met zijn gebruikelijke ‘papa-auto-opa-auto-au-au-au-au!(au=uit)-ochtendritueel’. Normaal gesproken begint hij hier een uur eerder mee of moet Vico om zes uur plassen. En we slapen nou eenmaal lekker dicht op elkaar, dus de rest doet gewoon mee. Alleen JJ lukt het soms om op wonderbaarlijke wijze overal door heen te slapen. Maar goed, we zijn dus opgestaan. En dan breekt meestal het meest chaotische moment van de dag aan, want alle handelingen vinden plaats op een kleine zes vierkante meter. Het uit bed stappen, douchen, tandenpoetsen, bedden rechtleggen, ontbijt klaarmaken, plassen, aankleden, spelen. Want ook al kunnen Vico en Levi achter in de trailer spelen, ’s ochtends zijn ze waar wij zijn. Dat zijn de momenten dat ik mij afvraag in welke vlaag van verstandsverbijstering ik ooit heb ingestemd met deze reis.

Daarna volgt het ontbijt. Hagelslag op brood bij de jongens, doet JJ zijn bloeddruk altijd iets verhogen. Want in de trailer wordt elk hagelslagje afzonderlijk gevolgd door het oplettende oog en met alle inspanningen moet voorkomen worden dat het op de grond, of nog erger, tussen de bank terecht komt. Jam is dan weer veel rustgevender.

Alle rust keert weer weder, wanneer JJ en Levi de buitenboel gaan opruimen, Vico aan zijn schoolwerk zit en ik binnen schoonmaak.

Op een reisdag, zoals vandaag, moet alles weer in de trailer en goed opgeborgen voor de reis. En die, zo heeft de ervaring ons geleerd, kan nogal onstuimig zijn op de Canadese wegen. JJ ‘unhookt’ het water, de elektriciteit, de afvoer en de bbq. Ik zorg dat alles in de kasten opgeborgen wordt en afgesloten. En dan het moment waarop de meeste campinggasten gewacht hebben: ‘het erin rijden van de Benz’. Ten eerste omdat dan de achterdeuren opengaan en men een kijkje in ons rijdende huis kan nemen. Ten tweede omdat men zich niet voor kan stellen hoe dat dan moet, die auto in de trailer. Maar JJ blijft rustig onder alle belangstelling en rijdt en liert de Benz er zonder moeite in. Ben ik toch wel weer een beetje trots. De jongens in de truck, nog een laatste check en daar gaan we dan.

De reis verloopt meestal zonder slag of stoot. JJ droomt voor zich uit en checkt elke vrachtwagen, Vico kijkt een DVD en Levi speurt de weg af op zoek naar een ‘tuta-tuta-auto’. Ikzelf bekijk de route tot aan de volgende camping, voorzie de heren van drinken en als niemand oplet gaan de ogen even dicht achter de zonnebril. Totdat Levi de ‘tuta-tuta-auto’ heeft gevonden en dat op luide toon mededeelt.

Vandaag scheen de hele reis van Québec City naar Montreal de zon. Een mooie weg, mooi uitzicht. Drie uur lang genieten.

De aankomst op de camping voltrekt zich ook volgens eenzelfde patroon. Eerst het geschrokken gezicht van de receptioniste. Hoeveel feet is dat ‘Big Blue Thing’ wel niet? Kan hij die draai wel maken? Weten we dat wel zeker? ‘Ja, hoor, rustig maar. We komen uit een klein landje, zijn niet veel ruimte gewend, kunnen echt autorijden, komt allemaal goed.’ En inderdaad, terwijl ik dan naar de aangewezen ‘site’ loop, manoeuvreert JJ de Big Blue Thing met gemak over de camping heen, in 1 keer op de goede plek. Weer onder het toeziend oog van de mede-kampeerders.

Vico en Levi kunnen hun geduld maar nauwelijks bewaren totdat de camper staat. Zij willen gelijk het zwembad en de speeltuin gaan verkennen. Zodra mam het teken veilig geeft, zijn ze op weg om te spelen. Nog wel even instructies gevend aan pap, dat hij snel de fietsen uit moet laden.

JJ ‘hookt’ alles er weer aan, haalt de Benz uit de trailer, zet de partytent op. Ik verwijder het stof en alle steentjes die de Benz heeft meegebracht weer uit de trailer en haal weer een paar dingen uit de kastjes. Zodat het voor bezoekers lijkt of er echt in wordt geleefd en dat ze niet op bezoek zijn bij twee control freaks die elk hagelslagje lokaliseren en begeleiden naar de vuilnisbak…

Ja en dan kan het grote genieten alweer beginnen. Camping verkennen, salade maken, bbq aan, rondje fietsen, jongens naar bed, goed gesprek met een goed glas wijn erbij en plannen maken voor de volgende dag.

Zo kuieren wij een beetje door Canada heen. We hebben geen strak reisschema langs alle hoogtepunten. We vinden vooral het reizen leuk en de tijd die we met elkaar doorbrengen. En leuk is misschien ook niet het goede woord. Het is hier natuurlijk ook niet 24/7 feest. Hier hebben we natuurlijk ook genoeg momenten die geen FaceBook-material zijn. Soms misschien wel meer dan thuis. Omdat we hier de tijd hebben om bij dingen stil te staan. Je komt tijdens zo’n reis jezelf en elkaar ook meer dan eens tegen. Juist daarom wilden we deze reis. Boeddha ging een paar jaar onder een boom zitten, wij een paar maanden in een camper.

We hebben hier een zeer goed leven en doen iets anders dan anders. En toch is het lastig om dat de hele dag te beseffen. Veel dingen moeten echt nog even verwerkt worden op onze harde schijf. Maar het is goed om af en toe stil te staan bij het feit dat wat we doen zo gewoon nog niet is. Zo zeiden we gisteren nog tegen elkaar dat het toch best apart is dat we 9 weken geleden met onze auto boodschappen gingen doen bij de Plus en nu met hetzelfde gemak met dezelfde auto naar de IGA supermarché rijden.

Inmiddels worden we wel steeds iets relaxter. Het gaat met kleine stapjes en niet altijd vooruit. Het is moeilijk om het jachtige leven zomaar achter je te laten. We gaan de goede kant op. We beginnen het ontspannen zijn te leren en hopen zo een modus te vinden die we ook in ons leven na deze reis kunnen toepassen. Balans heet zoiets, geloof ik. En tot die tijd gaan we geheel mee in het FaceBook-tijdperk: “Fake it, ‘till you make it”.

Van Moncton naar Notre-Dame-du Lac

Regen, Zonneschijn en Black Flies

Morgen zijn we alweer 6 weken in Canada en bijna 7 weken weg van huis.

Aan de ene kant vliegt de tijd en aan de andere kant zijn we alweer zo gewend aan ons nieuwe leven, dat het net lijkt alsof het nooit anders is geweest.

Vorige week donderdag hebben we de familie Van Doorn opgezocht in Bouctouche. Zij wonen daar sinds twee jaar. Rien werkt bij als chauffeur bij Midland.

Het was een heerlijke middag. Vico en Levi waren blij om Kim en Anouk weer te zien. Lekker gesprongen op de trampoline en gezwommen in het zwembad. Jawel, ze hebben een zwembad in de tuin. Hoe heerlijk kun je het hebben?! En ondanks dat ik Nicole pas voor de tweede keer zag hebben we als vanouds zitten kletsen. Nicole, je bent een lekker mens! Bedankt dat je ons zo gastvrij hebt ontvangen.

En toen was ‘ie daar eindelijk. De eerste Truckbeurs. JJ was uitgenodigd door de organisatie voor de ‘Show en Shine’ voor het goede doel. Dus dat was vrijdag nog even poetsen. Gelukkig was het lekker weer. Aan aandacht geen gebrek. Niet alleen van Canadezen, maar ook van geëmigreerde Belgen, Nederlanders en Britten. Allemaal even vriendelijk en geïnteresseerd. Maar ook op een show gaat het leven gewoon door. Dus Vico aan zijn schoolwerk en Levi heeft een paar uur door alle belangstelling heen geslapen. In de loop van de middag vonden wij het genoeg en ben ik met de jongens naar het Centennial park gegaan. Daar is ook jaarlijks een Truckshow (soort Nog Harder) en een aantal jaren geleden heeft de organisatie van deze show het park een (water) speeltuin geschonken. Groot, mooi en schoon. Een paradijsje voor de jongens natuurlijk. Vooral het water gedeelte trok Vico wel. Tot groot vermaak van Levi en mij liep Vico telkens onder een hele grote emmer door en sprong hij net op tijd weg als deze omviel. Na een tijdje had Levi het wel gezien en wilde naar de schommels aan de andere kant van de speeltuin. Let ik toch helemaal niet meer op die omvallende emmer…. Nooit geweten dat Canadezen zo hard konden lachen. Daar liep ik dan doorweekt te lachen (als een boer met kiespijn).

Zaterdag heeft het de hele dag geregend en dan bedoel ik niet zomaar een buitje. Nee, volgens de mevrouw op de radio was ‘the post tropical storm Andrea’ overgewaaid vanuit Amerika met heel veel regen. Zo jammer voor de organisatie van de show. Het is geen moment droog geweest. Vico, Levi en ik hebben ons die dag vermaakt in Crystal Palace, een soort binnen kermis.

Zondag zijn we naar een camping in Fredericton gereden. Gelukkig was het maandag prachtig weer en konden de jongens zich vermaken in het zwembad. Vico vond het zo leuk, dat hij dinsdagochtend weer van de glijbanen afging ondanks dat het toen een stuk kouder was. ’s Middags hebben Patrick en Marike ontmoet. Zij hebben ook hun camper naar Halifax verscheept en reizen met hun kinderen Jesper en Djoeke een half jaar door Canada en de VS. Vico was helemaal in zijn nopjes met zijn Nederlandse gasten.

De regen die dinsdagmiddag was begonnen, was woensdag nog niet opgehouden. Toch wilde ik graag gaan reizen. Wat is het probleem, zou je zeggen. De meeste mensen die we tegen komen, reizen als het regent en blijven ergens als de zon schijnt. Maar die reizen niet met een truck en trailer. Of beter geschreven, die reizen niet met Jan Jaap Verweij. JJ houdt zijn rijdende kindjes het liefst schoon. Zeker, als hij een paar dagen daarvoor zo hard heeft staan wassen. Met pijn in zijn hart parkeerde hij de camper aan het eind van de dag op de camping in Notre-Dame-du-Lac, Quebec. ‘Zo vies is ‘ie nog nooit geweest’, hoorde ik hem zuchten. Goed voor de ‘let-go-let-go’ therapie, zou ik zo zeggen.

Gelukkig schijnt de zon sinds gistermiddag weer. We staan hier aan een prachtig meer. Met een echt fietspad. Beetje jammer dat de ‘Black flies’ nog steeds met ons mee reizen. We zitten alle vier onder de bulten.

Wij reizen met een camper, maar je kunt ook hardlopend het land door reizen. Zoals de Brit, Jamie, die JJ vanmiddag ontmoette. Deze jongeman rent elke dag achter zijn karretje met bagage. Zijn motto: ‘Only think of today, if you think of tomorrow, you’ll get expectations. And when they don’t come true, it’s a big disaster. En met deze wijze woorden, wil de ik de avond graag afsluiten. Morgen vertrekken we naar Québec City, Québec, vier dagen later naar Montreal om vervolgens naar, het Truck- en Carshow walhalla, Ontario af te reizen. Ik de steden, JJ de shows, zo houden we hier de balans erin.

Shediac, Bouctouche en Moncton

Zoals al geschreven houden we het deze weken rustig met reizen, omdat we aankomende zaterdag op de truckshow in Moncton staan.

Maar ondanks dat we niet elke paar dagen op een andere camping staan, weten we ons hier goed te vermaken. Het is ook leuk om een omgeving beter te leren kennen en zo meer kennis te maken met het Canadese leven. Het weer is een stuk beter geworden. Bijna elke dag een lekker zonnetje en dat maakt ons nieuwe leven helemaal af.

Het enige nadeel is ‘The Black Fly”. Een klein irritant zwart vliegje, die overdag zo gemeen bijt dat er hele bulten ontstaan. Hij heeft het vooral voorzien op het achterhoofd, de nek en de oren van de jongens. De hoofden van Vico en Levi zitten onder de grote bulten. Het schijnt dat deze vliegen, als het warmer wordt, vanzelf weer verdwijnen. We kunnen niet wachten!

En hoe hebben wij ons dan de afgelopen anderhalve week vermaakt. Nou met een toertje over Prince Edward Island met de auto, een heerlijke pedicure, facial en haircut bij de lokale Spa (Larissa dan, want helaas Nellie, Miranda en Gonda konden helaas niet mee in de camper), op excursie in een hele grote Toys r Us (de heren dan), zandkastelen bouwen op het strand met hoofd kwallenvanger Vico, een bezoekje aan een truckshow in Mashtown terwijl ik de camper een grote schoonmaakbeurt heb gegeven (ach, ieder zijn hobby) en natuurlijk als hoogtepunt van de week de bbq bij Eric en Sandra.

Daar wil ik nog wel even wat langer bij stilstaan, bij die bbq. Wat zijn we gastvrij ontvangen bij Eric en Sandra. Best bijzonder dat we ze amper 3 weken kennen en dat we nu als oude vrienden werden binnengehaald. Het was een gezellige zondagmiddag. Hele leuke mensen ontmoet. Allemaal Nederlanders die in de afgelopen 7 jaar naar Canada zijn geëmigreerd. Hun kinderen leven in een tweetalig gebied, zodat ze zowel Frans als Engels spreken op school en in hun omgeving. Drie talen vloeiend spreken, daar kan ik wel jaloers op zijn. Vico en Levi moesten eerst even de kat uit de boom kijken, maar uiteindelijk hebben ze zich prima vermaakt met de andere kinderen. Morgen gaan we langs bij de familie Van Doorn in Bouctouche. Levi wil graag nog even met Kim kroelen, terwijl Vico de quad van Anouk wel wil zien.

Eric en Sandra, bedankt, we hebben genoten.

Maandag zijn we naar de Stonehurst camping in Moncton vertrokken. Allemaal nogal gaar van het weekend, hebben we lekker rustig aangedaan. We staan hier pal naast de speeltuin met overal gras. De jongens kunnen zich dus uitleven.

Als JJ en ik ’s avond buiten nog een bakkie doen worden we altijd aangesproken door mensen die weleens willen weten hoe wij The Big Blue Thing hier hebben gekregen. Het is natuurlijk leuk om daarover te vertellen, maar nog leuker is het om wat van de ander te horen. Zoals van de concertroadie uit Bouctouche die alle grote concerten (U2, Rolling Stones) in Oost-Canada opbouwt, de planner bij Fedex of de Missionaris die net terug is uit Brazilië. Dat gebeurt ons toch niet dagelijks als we in onze tuin in de Paulus Potterlaan zitten…

Vandaag heeft JJ de truck en trailer gewassen bij een transportbedrijf in Irishtown. Terwijl hij aan het zwoegen was, heb ik in de camper Vico les gegeven en koos Levi voor zijn bed, waar hij heerlijk 3 uur in heeft liggen slapen. Hoe makkelijk het nuttige en het aangename hier met elkaar verenigd worden, daar kan ik echt blij van worden.

Voor mijn vader is het nu oudjaarsavond, dus daar neem ik nog een borrel op. Morgen alweer 67. Alvast gefeliciteerd, pa!

Truck

Van de week vroeg ik me af waar ik m'n auto even netjes kon wassen voor de truckshow volgende week, de wasplaatsen zijn hier niet dik bezaaid en ze zijn ook niet binnen, wel een mobiele op een parkeerplaats gespot maar dat zag er ook niet heel florisant uit zeg maar..

Toen even nagevraagd bij Allen van de truckshow, hij zei; dan moet je naar Dan van Never Enuf Chrome (ja dat schrijf ik goed) ik met Levi in de Benz naar Irischtown, daar een superonthaal en rondleiding, geen punt joh, woensdag even doen. Nog detailen? nee dat doe ik zelf wel.
Hij vertelde mij dat er vandaag een Truckrodeo was in Masstown, geen Rodeo zoals in Quebec maar behendigheidswedstrijden voor de beste Canadian driver, ik het even nagekeken en ze hadden ook een show 'n shine competitie, altijd leuk maar poetsen ging mij niet lukken zonder te wassen.
Maar goed ook bleek achteraf want er stonden 5 dikke wagens maar niet schoon.
Toen ik daar aankwam kwam wel iedereen even neuzen, heel veel leuke gesprekken gehad met mensen hiervandaan maar van origine uit Engeland, Zwitserland en Belgie.
Ik was er samen met Vico en Levi, (kon Larissa even de campert uitmesten..) de boys hadden gelijk genoeg fans en moesten op de foto voor de truck, was lachuh joh!
Al deze mensen vroegen of ik nog naar Moncton kwam volgend weekend, ja dus, dan zien we je weer..

Morgen gaan we met circa 26 man bbq-en bij Eric en Sandra in Bouctouche, heel erg leuk dat wij hiervoor uitgenodigd zijn en we zien er ook naar uit, we slapen daar 1 nacht in de trailer en dan richting Moncton voor een klein weekje camperen.

Oja, ik wilde wat schrijven over de truck; wie erg zuinig is moet hier eigenlijk niet komen, ik ging hierheen met welgeteld 0 steenslagjes en nu heb ik er??? de zijkant van de cabine heeft zelfs spots, daar heb ik in 7 jaar nog nooit wat aan hoeven doen en nu in 1000km is het voormekaar.. maar goed dat ik het zo enorm naar m'n zin heb anders ging ik janken.. Verder doet de truck en camper het goed, kacheltje wel ff een beurtje gegeven en de inverter trekt de airco maar net, er mag verder eigenlijk niets aan wat stroom trekt. 

We hebben het nog steeds onwijs leuk na 4 weken dus dat voorspelt veel goeds voor de komende tijd, de boys zijn lekker relaxed en we spelen wat af, puur genieten!
Het was misschien een wat langdradig verhaal maar ik ben nu eenmaal geen Larissa..

OjaII; de planning tot augustus is redelijk rond, deze hebben we moeten maken omdat de campings in Ontario erg druk zijn in juli en we nogal wat plek nodig hebben, wat denk je? gelijk maar even wat auto en truckshows ingepland zoals Clifford Truckshow, Fergus Truckshow en als klap op de vuurpijl Rodeo du Camion in Notre Dame du Nord!! dit valt gelijk met Nog Harder in Lopik dus dat maakt dat weer een beetje goed.. klik hieronder voor impressie (niet voor minderjarigen..);
http://youtu.be/pYushz1w4w8

Advertenties

FH Trans Holland
Kentie Truckspecials
Verweij's Trucking
J. de Bruyn Transport Lopik
Patrick van der Mark B.V.
Kokkie en Wokkie
Henri Verkleij Transport
ABossCleaning

Gedeelde Facebook Fans